Problem ten pojawia się u około 25% niewykastrowanych suk powyżej 5. roku życia. Niepokojące objawy to wzmożone pragnienie, oddawanie większej ilości moczu, wymioty, biegunka oraz brak apetytu i osłabienie. Zdarza się, że pies się trzęsie, ma podwyższoną temperaturę (około 20% suczek) lub zapadnięte (w wyniku odwodnienia Metodą ELISA wykrywa się przeciwciała IgG przeciwko poszczególnym desmogleinom. W surowicy chorych na PV z dominacją zmian na błonach śluzowych zazwyczaj stwierdza się wyłącznie przeciwciała anty-Dsg 3, natomiast chorzy o typie zmian śluzówkowo-skórnym posiadają zarówno przeciwciała anty-Dsg 3, jak i anty-Dsg 1 [1, 11, 19]. Podstępowanie diagnostyczne. Podstępowanie diagnostyczne w przypadku zmian lokalizujących się na małżowinach usznych jest wiec bardzo złożone. Choroby, które mogą się tam lokalizować są zróżnicowane etiologicznie. W pierwszej kolejności należy wykluczyć wtórny charakter objawów dotyczących małżowiny usznej na tle otitis Brak jest kulawizny, czy bolesności. Rozpoznanie stawia się na podstawie objawów klinicznych. Nie ma leczenia, ale też choroba ta nie powoduje żadnego dyskomfortu u psa. Rzadsze choroby występujące u dobermanów: rodzinna pierwotna hiperlipidemia, cukrzyca, eozynofilowe zapalenie jelit, zespół ostrego rozszerzenia i skrętu żołądka, Tłumaczenie hasła "pęcherz pławny" na ukraiński . плавальний міхур, Плавальний міхур to najczęstsze tłumaczenia "pęcherz pławny" na ukraiński. Ja mam psa który od roku ma problemy z łapami i myśle ze to pęcherzyca bo objawy są identyczne ale narazie moj wet krąży przy gronkowcu na podstawie 2 wymazów. Żaden antybiotyk nie pomaga zrobilismy 3 wymaz i czekamy potem niby autoszczepionka ale wątpie czy coś pomoże dlatego szukam dodatkowych informacji o diagnostyce pecherzycy Rozmnażanie pęcherznicy jest tak samo łatwe, jak jej uprawa. Młode rośliny najczęściej pozyskuje się przez sadzonkowanie fragmentów pędów (zielnych lub zdrewniałych) lub odrosty korzeniowe. Bardzo łatwo jest również pozyskać sadzonki za pomocą siewu nasion, jednak ta metoda nie gwarantuje zachowania cech egzemplarza matecznego. Pęcherze na skórze. Pęcherze na skórze to nieestetyczny objaw charakterystyczny dla wielu schorzeń lub reakcji alergicznych. Bąble powstają jako pęcherze wypełnione jałową lub patologiczną treścią. Pojawiają się zarówno u mężczyzn, kobiet, jak i dzieci – na każdym etapie życia. Pozornie zmiany skórne wydają się trudne Opieka na psem polega na regularnym podawaniu leków i częstej pielęgnacji skóry Łatka tj. kąpiele co 2 dni i nakładanie maści na zmiany skórne dwa raz dziennie. W załączeniu znajdują się zdjęcia psiaka przed i w trakcie leczenia. Poniżej kalkulacja miesięcznych kosztów leczenia psa: 1. Badanie krwi – koszt ok. 100 zł. Pękające poduszki u psa to stosunkowo częsty problem, jednak można mu w pewien sposób zapobiegać. Zachowaj ostrożność podczas zabaw i spacerów oraz stosuj pełnowartościową dietę i środki pielęgnujące do wrażliwych części psich łapek. Zajrzyj do naszego sklepu Apetete – znajdziesz tam produkty, które pomogą Ci zadbać o sd8AC2. Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Beata Wańczyk-Dręczewska ten tekst przeczytasz w 4 minuty Pęcherzyca to choroba autoimmunologiczna skóry, której charakterystycznym objawem są pęcherze mające dużą skłonność do pękania i zamieniania się w nadżerki. Wyróżnia się pęcherzycę zwykłą, rumieniowatą czy paraneoplastyczną. Pęcherzycę leczy się steroidami oraz immunosupresantami, terapia jest długotrwała. Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Definicja pęcherzycy Pęcherzyca - przyczyny Objawy pęcherzycy Objawy pęcherzycy zwykłej Objawy pęcherzycy liściastej Kto najczęściej choruje na pęcherzycę? Pęcherzyca - rozpoznanie Pecherzyca - leczenie Definicja pęcherzycy Pęcherzyca to rzadka dolegliwość skórna, która zaliczana jest do chorób autoimmunologicznych, czyli takich, których istotą jest produkowanie przeciwciał skierowanych w komórki własnego organizmu. Charakterystycznym objawem choroby są pęcherze śródnaskórkowe, które mają skłonność do pękania i przekształcania się w bolesne nadżerki. Choroba atakuje w głównej mierze osoby dorosłe, a jej leczenie polega na podawaniu steroidów lub immunosupresantów. Pęcherzyca - przyczyny Układ odpornościowy produkuje przeciwciała, które mają chronić organizm przed szkodliwym działaniem bakterii i wirusów. W przebiegu pęcherzycy przeciwciała te traktowane są przez układ immunologiczny jako obce. Przyczyną tego jest powstawanie na skórze i błonach śluzowych pęcherzów. Tak naprawdę przyczyny tej autoagresji nie są do końca znane, dlatego często rozpoznaje się pęcherzycę idiopatyczną o nieznanej przyczynie. Lekarze podejrzewają, że pęcherzyca może mieć podłoże genetyczne. Pacjenci, u których stwierdzono wcześniej inne choroby o charakterze autoimmunologicznym, mają większe predyspozycję do zachorowania. Ponadto stosowanie niektórych preparatów może zwiększyć ryzyko dolegliwości, np. niesteroidowych leków przeciwzapalnych, ACE-inhibitorów czy penicylin. Również spożywanie pewnych pokarmów oraz długotrwałe wystawianie się na promienie słoneczne zwiększa szansę na pęcherzycę. Objawy pęcherzycy Objawy pęcherzycy obserwujemy jako nadżerki na błonach śluzowych (jamy ustnej, spojówek, przełyku) oraz pęcherze na skórze głowy, karku, tułowia, okolic pach. Nadżerki i pęcherze powodują dotkliwy ból, a towarzyszyć im może gorączka z dreszczami. Z upływem czasu zmiany pęcherzowe pojawiają się na błonach śluzowych przewodu pokarmowego i dróg oddechowych. Rozróżnia się następujące typy pęcherzyc: pęcherzyca zwykła(najczęstsza odmiana), pęcherzyca liściasta, pęcherzyca łojotokowa, pęcherzyca rumieniowata, pęcherzyca paraneoplastyczna. Objawy pęcherzycy zwykłej Pęcherzyca zwykła jest najczęściej występująca odmianą i ma zarazem najcięższy przebieg. Powstawanie pęcherzy poprzedzone jest zazwyczaj nadżerkami na śluzówkach jamy ustnej, a nawet w okolicy krtani i przełyku (utrudnione przełykanie) czy narządów płciowych i spojówek. Pęcherzyca zwykła ma również swoje odmiany, do których zaliczamy: pęcherzycę bujającą - rzadki rodzaj, który charakteryzuje się brodawkującymi i przerośniętymi ogniskami w okolicach zgięć stawowych oraz otworów ciała; pęcherzycę opryszczkowatą - zmiany skórne mają okrągły kształt; pęcherzycę brazylijską - występuje w głównej mierze na terenie Ameryki Południowej, a jej geneza leży w zakażeniu wirusowym przenoszonym przez owady. Jest to odmiana epidemiczna. Objawy pęcherzycy liściastej W pęcherzycy liściastej pęcherze nie atakują błon śluzowych. Zmiany skórne mają charakter rozległy i pojawia się ogólne zapalenie skóry, albo zmiany zanikowe przydatków skóry (na przykład paznokci). Wśród odmian pęcherzycy liściastej wyróżniamy:rumieniowatą; łojotokową; opryszczkowatą oraz paraneoplastyczną. Pęcherzyca paraneoplastyczna - najczęściej towarzyszy nowotworom, jej przyczyną jest prawdopodobnie jak w innych przypadkach - powstawanie autoprzeciwciał z powodu uczulenia na komórki guza nowotworowego. Ten rodzaj pęcherzycy charakteryzuje się znacznie cięższym przebiegiem, oprócz tego objawy błon śluzowych są bardziej bolesne, nadżerki tworzą się nawet w przewodzie pokarmowym i układzie oddechowym. Poważnym powikłaniem pęcherzycy paraneoplastycznej jest zarostowe zapalenie oskrzelików. Kto najczęściej choruje na pęcherzycę? Pęcherzyca najczęściej atakuje osoby dorosłe, zwykle początek choroby występuje w wieku 30 - 60 lat. Jeżeli chodzi o dzieci - chorują one dosyć rzadko. Płeć tutaj nie ma znaczenia, pęcherzyca dotyka w takim samym stopniu kobiety jak i mężczyzn. Natomiast osoby, u których występowały inne choroby autoimmunologiczne i takie, u których w rodzinie stwierdzono pęcherzyce - są w grupie podwyższonego ryzyka. Ponadto pacjenci chorujący na nowotwór mogą zachorować na pęcherzycę paraneoplastyczną, szczególnie w przebiegu chłoniaka czy grasiczaka. Pęcherzyca - rozpoznanie Rozpoznanie choroby jaką jest pęcherzyca polega przede wszystkim na przeprowadzeniu wywiadu lekarskiego z pacjentem oraz badaniu fizykalnym. Niekiedy wykonywane są również badania histopatologiczne wycinka skóry, aby stwierdzić lub wykluczyć obecność autoprzeciwciał skierowanych przeciwko typowym antygenom. Lekarz rozpoznający pęcherzycę powinien wykluczyć ewentualny zespół paraneoplastyczny (mający związek z nowotworem). Pecherzyca - leczenie W terapii pęcherzycy stosuje się schematy leczenia stałego oraz pulsowego, które opiera się na stosowaniu steroidów (prednizon, deksometazon) oraz immunosupresantów hamujących produkcję przeciwciał (azatiopryna, cyklofosfamid). Rzadziej stosuje się dożylne immunoglobuliny. W przypadku zakażenia miejsc zmienionych chorobowo stosuje się antybiotyki. Do stosowania miejscowego poleca się preparaty przeciwgrzybicze, przeciwbakteryjne oraz odkażające, w tym maści z glikokortykosteroidami. Pęcherzycę endemiczną leczy się preparatami przeciwmalarycznymi, natomiast w odmianie paraneoplastycznej ważne jest leczenie samego nowotworu (usunięcie guza). W leczeniu pęcherzycy paraneoplastycznej zwykle nie stosuje się innych sposób leczenia typowych dla pozostałych odmian choroby, ponieważ mogą one zwiększyć agresywność raka. Pęcherzyca to dolegliwość przewlekła, która jest bardzo uciążliwa dla pacjenta, ale rzadko powoduje zgon. Najgorsze rokowania są w pęcherzycy neoplastycznej natomiast najlepsze w pęcherzycy liściastej. Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Najlepszy internista w Twojej okolicy - umów się na wizytę Pęcherzyca choroby "Wolę nie mieć włosów". Nowy lek na łysienie plackowate wzbudza emocje Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) zatwierdziła pierwszy doustny lek na łysienie plackowate. Informacja wzbudziła spore poruszenie, choć pacjentom... Paulina Wójtowicz Kamienie pęcherza są częstymi problemami wielu zwierząt domowych. Występują nie tylko u psów, ale także u kotów i świnek morskich. Kamienie te mogą powodować ból, stany zapalne, krwawienie, infekcje, problemy z oddawaniem moczu, a w ciężkich przypadkach całkowitą niezdolność do oddawania moczu, co stanowi zagrożenie dla życia Twojego pupila. Jak zapobiegać tworzeniu się kamieni? Jak rozpoznać objawy u psa? Kamienie pęcherza lub urolity, jak są technicznie nazywane, są twardymi, kamiennymi bryłkami, które tworzą się w pęcherzu psa. Kamienie te mogą składać się z różnych minerałów, mają różnorodne kształty i mogą być związane z bakteriami, kryształami i osadami. W pęcherzu może znajdować się jeden lub wiele kamieni, które mogą urosnąć do bardzo dużych rozmiarów lub pozostać bardzo małe. Różnią się od kamieni nerkowych, ponieważ tworzą się wewnątrz pęcherza, a nie nerki psa. Istnieje kilka różnych rodzajów kamieni pęcherza moczowego, które diagnozowane są u psów. Kamienie struwitowe: są również określane jako potrójne kamienie fosforanowe lub fosforan magnezu i są zwykle gładkie, piramidalne i białe. Rozpuszczony struwit jest normalną częścią moczu psa, ale kiedy występują zmiany w moczu (często w wyniku infekcji bakteryjnej), mogą powstawać kamienie. Są one najczęściej spotykanym typem u psów. Kamienie szczawianu wapnia: prawie tak powszechne jak struwity, kamienie te mogą różnić się kolorem od białego do ciemnego i są mocno teksturowane. Bardzo kwaśne pH moczu i obecność wysokich poziomów wapnia, cytrynianów lub szczawianów powodują powstawanie kryształów szczawianu wapnia, które następnie przekształcają się w kamienie. Kamienie moczanowe: nie są bardzo powszechne, ale występują w niektórych populacjach psów. Na przykład dalmatyńczyki są genetycznie predysponowane do tego rodzaju rozwoju kamieni moczowych. Kamienie te są często związane z nieprawidłowością genetyczną, która wpływa na metabolizm kwasu moczowego u psów. Kamienie cystynowe: jeden z rzadszych rodzajów kamieni pęcherza, ​​są zwykle spotykane u samców. Kamienie te są powiązane z różnorodnymi nieprawidłowościami genetycznymi. Kamienie krzemionkowe: są kolejnym rzadkim rodzajem kamienia pęcherza u psów. Uważa się, że czynniki dietetyczne, jak wysoki poziom glutenu kukurydzianego lub łuski ziarna, powodują powstawanie kamieni krzemionkowych. Kiedy pies ma problemy z oddawaniem moczu, często wykazuje oznaki dyskomfortu. Lizanie przy ujściu dróg moczowych jest oznaką, że coś powoduje dyskomfort lub ból w tym rejonie, a często towarzyszy temu wysiłek lub „płacz” podczas oddawania moczu. Częste oddawanie moczu lub oddawanie moczu w domu to także skutki odczuwanego bólu lub dyskomfortu. Nawet jeśli pęcherz psa nie jest pełen, pies może odczuwać parcie na oddawanie moczu. W rzadkich przypadkach psy mogą całkowicie nie oddawać moczu, co już stanowi zagrożenie dla życia. Jednym z najbardziej oczywistych objawów, że pies ma kamienie pęcherza, jest krew w moczu, która pojawia się kiedy kamienie podrażniają ścianę pęcherza. Czasami widoczne są skrzepy krwi, a innym razem mocz jest różowy lub czerwony. Aby potwierdzić kamicę pęcherza moczowego lekarz weterynarii najczęściej korzysta z rentgena. Kamienie pęcherza są przedmiotami zawierającymi minerały, często odbijają promienie rentgenowskie i pojawiają się jako białe przedmioty wewnątrz pęcherza twojego psa. Niewielki odsetek kamieni pęcherza, ale także niewielkie kamienie, nie będą widoczne na zdjęciu rentgenowski, ale można je zobaczyć na badaniu ultrasonograficznym. Twój lekarz weterynarii może również dostrzec objawy kamieni w świeżej próbce moczu. Kryształy można zobaczyć, gdy mocz jest oglądany pod mikroskopem podczas analizy moczu. Niektóre psy częściej rozwijają kamienie pęcherza niż inne. Na przykład dalmatyńczyki czy buldogi angielskie są bardziej podatne na rozwój kamieni moczowych. Samice psów wszystkich ras częściej niż samce rozwijają kamienie struwitowe, a samce – kamienie szczawianu wapnia. Lekarz weterynarii w przypadku stwierdzenia kamicy pęcherza moczowego może zalecić zmiany dietetyczne i leki rozpuszczające kamienie w zależności od rodzaju kamienia. Operacja usunięcia kamieni jest najczęściej stosowaną metodą leczenia kamieni, których nie można rozpuścić. W niektórych przypadkach możliwa jest także opcja ultradźwiękowego rozbijania kamieni. Po rozbiciu ich na wystarczająco małe drobinki, kamienie można wypłukać przez otwór dróg moczowych. Niektóre kamienie są wystarczająco małe, aby przejść przez otwór dróg moczowych bez konieczności ich rozbijania. Lekarz weterynarii może je usunąć za pomocą cewnika i soli fizjologicznej. Jeśli masz psa, który jest narażony na kamienie pęcherza, lekarz weterynarii może zalecić stosowanie specjalnej diety. Zaleci również zwiększenie spożycia płynów, aby wywołać regularne oddawanie moczu, a tym samym zmniejszyć stężenie szkodliwych kwasów w moczu. Jeśli pies ma kamienie związane z nieprawidłowością genetyczną, nie należy go wykorzystywać do celów hodowlanych. Pęcherz moczowy psa jest tak samo narażony na choroby jak ludzki. Może nawet bardziej z uwagi na warunki środowiskowe i mimo wszystko dużo niższy poziom higieny. Zapalenie pęcherza moczowego najczęściej wywołują bakterie i wirusy, czasami także grzyby. To nieprzyjemne schorzenie – zarówno dla psa, jak i jego właściciela. Objawy zapalenia pęcherza moczowego u psa Pies cierpiący na zapalenie pęcherza moczowego przede wszystkim ma problemy z oddawaniem moczu z dotychczasową regularnością. Nierzadko w ogóle nie może załatwić swojej potrzeby fizjologicznej lub oddaje mocz w bardzo małych ilościach, za to dużo częściej. Wyraźnie widać też, że oddawanie moczu sprawia psu ból, dlatego zwierzak podświadomie tego unika. Ważne! W takiej sytuacji trzeba jak najszybciej reagować i zgłosić się do weterynarza, gdyż nagromadzenie moczu w pęcherzu może spowodować nawet jego pęknięcie – to bezpośrednie zagrożenie dla życia psa. W przypadku podejrzenia choroby warto sprawdzić barwę psiego moczu. Jeśli właściciel dostrzeże w nim fragmenty krwi, może to świadczyć o groźnym krwiomoczu zwiastującym choroby urologiczne. Czynniki ryzyka Zapalenie pęcherza moczowego najczęściej obserwuje się u psów w podeszłym wieku. Nie oznacza to jednak, że choroba nie dotyka młodszych zwierząt. W przypadku względnie młodego psa przyczyną najczęściej jest uraz mechaniczny, infekcja lub inne choroby. Najczęstsze czynniki ryzyka to: Kamica pęcherza Nowotwór pęcherza Przerost prostaty Cukrzyca Zapalenie nerek Zapalenie pochwy i macicy Zapalenie pęcherza moczowego u psa może być też powikłaniem po przyjmowaniu leków, szczególnie nowotworowych. Rozpoznanie i leczenie Zdiagnozowanie zapalenia pęcherza moczowego jest możliwe po przeprowadzeniu badania moczu. Wynik daje 100% pewność. Wówczas należy wdrożyć leczenie antybiotykowe, które z reguły trwa 2 tygodnie. Ważne jest, aby w tym czasie zapewnić psu komfortowe warunki, ciepło, dbać o to, by się nie przeziębił. Po zakończeniu antybiotykoterapii należy powtórzyć badanie moczu. Jeśli bakterie zniknęły, pies może wrócić do normalnego trybu życia. Zgłoś swój pomysł na artykuł

pęcherzyca u psa zdjęcia